Zondag neem ik een binnenlandse vlucht naar Dar Es Salaam om een paar dagen bij Vincent en Petra op bezoek te gaan. Woensdag vlieg ik terug naar huis.
In het algemeen heb ik een ‘goede’ indruk over hoe het hier loopt. Datius, de nieuwe verkoopsmanager, heeft duidelijk een verkoopsafdeling met een verkoopsteam uitgebouwd.
De productie loopt beter, de opdrachten voor de werkers worden beter gecommuniceerd en er is opvallend meer activiteit!
Het doet deugd!
En natuurlijk zijn er nog heel wat verbeterpunten want we zijn er nog niet. Het break even point is nog niet bereikt en dat blijft het streefdoel.
Hier terug ‘leven’, was toch meer aanpassen dan ik dacht. Ik ‘wist’ wat een moeizaam leven het hier kan zijn, maar ik was het toch meer verleerd dan gedacht. En ik besef dat ik hier in een luxe positie zit, met mijn bankkaart en met Safoera. Safoera is mijn overlevingskit. Ze bakt brood voor mij en de werkers, ze kookt, ze gaat naar de markt, ze doet de was. …. Dat is allemaal geweldig. En toch slaag ik erin om me regelmatig te storen aan al wat moeizaam verloopt. Net als je water wil gaan koken voor de koffie, is er geen elektriciteit. Gelukkig mag ik dan het gasvuur van het fabriek gebruiken. Maar als Safoera net brood aan het bakken is als de elektriciteit uitvalt, moet ze het houtskoolvuur aansteken. Zij doet dat zonder te zuchten. Ik zucht dan in haar plaats. Water uit de kraan heb ik niet veel gezien. Gelukkig is het regenseizoen en staan hier tanken genoeg om water in op te slaan.
In het paasweekend heb ik het cashbook van Masofu – het sociaal fonds – proberen te ontcijferen.
Dat verliep redelijk moeizaam. Wij (ik) houden van duidelijke overzichtstabellen. Wij (ik) denken dat dat nodig en belangrijk is om inzicht te krijgen in resultaten en planning. Wij (ik) denken dat het belangrijk is om uitgaven duidelijk weer te geven. Er wordt veel gediscussieerd. Soms begrijpen we elkaar en dan zetten we weer een stapje verder.
Ik ben en blijf een “buitenstaander”. Maar bovenal besef ik telkens weer hoeveel geluk wij (ik) hebben dat onze wieg in België stond. En die wieg die maakt letterlijk toch een wereld van verschil.
En Safoera – een moslima – zorgt ervoor dat met Pasen een stukje van die wieg naar Muleba komt. Ze heeft op haar vrije dag pizza gebakken! Dan hoor je me niet zuchten!
Marie-Claire