Juisi ya Mali olé é, juisi ya Mali olée. Een deuntje dat ergens begin deze week in mijn hoofd verstrengeld raakte en bleef zitten, zodat ook ik, net als de madammen (de werkers) hier, al neuriend van de ene plaats naar de andere wandel.
Ik vermoed dat het deuntje op ‘Nane Nane’ blijven hangen is. ‘Nane Nane’ (8 augustus) is hét feest van de landbouw, waar wij (Marie Claire en ik) met de madammen naar toe zijn geweest. Het feest vindt plaats op een grote vlakte. Op het 1ste zicht staat deze vol met vele standjes van lokale producten. Even later komen we tot de conclusie dat er daarvan maar een 6 tal zijn en dat de rest eet- en drinkstandjes zijn. Hoe dan ook Mali, Juice is 1 van deze 6!!! En dat is het voornaamste. In het weekend wordt Iddi gevierd, het einde van de ramadan. Hier in Muleba is het bijna een week feest geweest. Eerst Nane Nane, dat ze al een paar dagen eerder beginnen te vieren en dan 3 dagen Iddi. Voor ons houdt Iddi-vieren niet veel in. Het wordt denk ik voornamelijk in de families gevierd. Dus trekken wij op verkenningstocht door Muleba, samen met de andere ‘moezoengoes’ van Nederland. Lidy, Tjeu en Bob komen hun oude woonplaats nog eens bezoeken. Ik ontdek de natuur hier op zijn mooist. Watervalletjes die we gebruiken als schuifaf. Een wandeling naar het plateau, gewoon voor het uitzicht. Een plaatselijke boottocht om de rivier/het moeras over te steken. Nooit gedacht dat we met zijn 9 in zo een klein bootje zouden geraken zonder te zinken. Maar ze krijgen hier echt alles voor mekaar. Na een maand Tanzania en een dikke week op het fruitsapfabriekje te logeren ben ik nog steeds verbaasd. Verbaasd om te zien hoe ze hier met zo weinig middelen zoveel gedaan krijgen. Als de electriciteit uitvalt bv midden in het productieproces van Mali juice, lijkt dit op het eerste zicht een groot probleem. Men kan het sap niet pasteuriseren( verwarmen tot 90°) en daardoor zal het slecht worden. Maar Mahamudu, de technieker hier, zet 2 gigantische vuren onder de fruitsaptank, zodat het sap zonder electriciteit toch gepasteuriseerd wordt. Geweldig vind ik dat. Het duurde 4 uur voordat het fruitsap de juiste temperatuur bereikte, maar het is hem wel gelukt. Zo zijn er vele dingen die me blijven verbazen. Als ik de Tanzanianen hier zie sjouwen met balen stro, tonnen of bananentrossen - niet 1, niet 2, neen zelfs niet 3, maar 4 of 5 trossen - vastgebonden op een fiets, dan vraag ik mij af hoe doen ze het? Wat wij soms met moeite in een auto krijgen vervoeren zij hier per fiets en dan maar bergop duwen! Wat een volhouders! Groeten uit Muleba, Katrien er klikken om te bewerken. Wat een innige, welgemeende omhelzing van Edrick! Gewoon omdat ik zijn hoorapparaten opnieuw heb proberen af te stellen. De resultaten zijn voor mij onvoldoende, en gaf me een machteloos gevoel, als ik vergelijk wat wij hier in België allemaal kunnen om het horen terug te optimaliseren, dan schiet ik daar fel tekort. Maar Edrick was zo blij en dankbaar dat je er zelf verlegen bij wordt, maar je krijgt ook een gevoel van ‘hier zou ik energie in willen steken, want als je ergens een gevoel van zinvol bezig zijn krijgt, dan is het daarwel.’ En zo is het ook in het fruitsapfabriekske. De mensen zoeken mee en willen vooruit. Ze zijn fier op wat er al lukt, maar staan open om te evolueren op hun rustige, gezonde manier, en die evolutie merk je ook als je er enkele jaren niet bent geweest. Het dorp leeft en kent Mali juice, en je merkt het vertrouwen in de ondersteuning die er komt. Het is een bedrijfje waarin je echt de puurheid van werken voelt. En die energie kreeg ik gewoon doorgegeven en wil ik hier ook terug in mijn job gebruiken. Bij het bezoek aan de school voor doven in Bukoba, was Dr. Amin zo content met onze oude hoorapparaten, en enkele hulpmiddelen, zoals een otoscoop en earlight die we meebrachten. Maar de gesprekken met de kinderen en het communiceren met hen in gebaren, deden me gewoon letterlijk en figuurlijk stralen. We begrepen elkaar. Ik wou er niet meer weg, want we hadden nog zoveel uit te wisselen. Ik leerde hen uno spelen, scoobidoe knopen, en het leek alsof er een wereld voor hen openging. Iedereen wou meedoen. De kinderen helpen ook steeds elkaar, en zorgen voor elkaar. En ja, ze zijn letterlijk arm, ( al staan ze er dan toch op om hun eten met jou te delen),maar zo rijk aan levensvreugde, en hun wil om iets te maken van hun leven. Fier op hun mooi schrijven, hun gemaakte sleutelhangers, en hun streven om te slagen in nationale examens. Daar zou ik me nog echt puur leerkracht kunnen voelen in de pure zin van het woord. En je denkt dan wel eens, wat hebben onze kinderen het hierin België materieel zo goed, maar wat zijn wij verarmd in gelukkig leven met wat we kunnen en hebben. Dus, ik bedank jullie ginder allemaal om ook mij te helpen even stil te staan bij mijn leven en mijn energie met bakken aan te vullen. Ik hoop ze lang te kunnen vasthouden en juist gebruiken. En onze steun, die is door jullie meer dan verdiend, want jullie bezorgen ons zoveel terug! Myriam Majelijne |
Archief
April 2023
Categorieën
|