Aan de telefoon kreeg ik het hele verhaal te horen: met Lisa en Asha was oorspronkelijk alles goed, tot Lisa na een week koorts kreeg. Ze wilde niet meer eten en kreeg een gele kleur kreeg. Ze zijn dan direct naar het beste hospitaal uit de hele buurt gereden, zo’n 120 km verder. Ook al leek het ’s avonds beter te gaan met Lisa, toch heeft ze de ochtend niet meer gehaald. Vermits Lisa gele koorts bleek te hebben, werd ook Asha gecontroleerd. En ook zij had gele koorts, een virus waar 1 van de 3 niet ziek van wordt, maar voor de rest heel gevaarlijk is. Juist daarom worden wij er tegen ingeënt als we naar Tanzania op reis gaan.
Wat na het overlijden van Lisa volgde, is niet heel duidelijk voor Tele, het verdwijnt een beetje in de typische Tanzaniaanse begrafenis rituelen. Zo vlug als mensen horen dat iemand gestorven is, komen ze naar het huis van de overledene. De mannen gaan bij de mannen zitten, de vrouwen bij de vrouwen. Mannen en vrouwen leiden een bijna totaal gescheiden leven gedurende een week. Er werd goed gezorgd voor Tele en Asha. De mannen zorgden voor Tele, de vrouwen, aan de andere kant van het huis, voor Asha. Bij elke stap die Asha zet, gaan er vrouwen mee en wordt ze ondersteund. Dat hoort zo, dat hoort bij het ritueel. Na een week of twee, nadat de bezoekers stillekes aan vertrokken, werd het pas duidelijk dat Asha niet meer kon gaan en dat ze niets meer voelde in haar benen. Het is hun niet duidelijk waar het van komt: door de gele koorts, door het plots stoppen van de borstvoeding, door de shock, ...
Tele wou met Asha terug gaan naar het hospitaal, maar dat wou Asha helemaal niet. Verleden week-end zijn ze naar een fysiotherapeut geweest. Volgens hem zou het met heel veel oefenen terug in orde komen. En daar daar duimen we voor. Ik hoop oprecht dat alles terug goed komt.